Naar het zonnige zuiden

Onze laatste dag in Toraja brengen we door met het afleggen van bezoekjes in Makale. Morgen vertrekken we naar Sengkang om nog een beetje rond te reizen. Via neef Jaya komen we aan een auto met chauffeur die ons naar uiteindelijk Bira gaat brengen. We willen zeker weten dat de auto goed is en laten de chauffeur met de auto langs komen. De auto ziet er perfect uit met leren bekleding en airco. Dit gaat goed komen, denken wij.

Helaas blijkt de volgende dag de chauffeur ziek. We krijgen een andere chauffeur met een nette auto. Helaas valt het al gauw tegen, een rokende chauffeur met de ramen open en jengelende muziek met Arabische invloeden (Dan Dut). Eerst gaan we naar het postkantoor om een pakket van 25 kilo naar ons huis te sturen. Na 45 minuten komen we er achter dat je tot maximaal 20 kilo per pakket kunt versturen. Rest ons niet ander dan het ding mee te zeulen en in Makassar te splitsen en van daar te versturen. al gauw merken we dat de airco niet werkt. Uiteindelijk komen we na een rit van 6 uur in Sengkang aan. Volledig bezweet checken we in het hotel in. De chauffeur belooft om de airco te laten vullen zodat we morgen lekker koel verder kunnen. We komen hier om Danau Tempe te bezoeken. Een meer met daarop een drijvend dorp. We huren een boot met gids en varen via de rivier naar het meer. Onderweg zien we huizen op palen, moskeeën en badende mensen in de rivier. Het meer is overweldigend mooi. In de verte zien we hoge bergen, ibissen vliegen vlak voor onze neus langs en vissers zijn druk doende om de vangst binnen te halen. Na ruim een half uur varen komen we bij het drijvende dorp aan. Het ziet er armoedig uit maar onze gids verteld dat ze in 7 maanden tijd voor circa $ 150.000 bij elkaar vissen. Niet slecht dus. We meren aan bij een huisje, deze is bedoeld voor de toeristen om thee te drinken en pisang goreng te eten. Na een uurtje varen we terug naar het hotel en genieten onderweg van de ondergaande zon.

's Avonds eten we in het centrum ikan bakar, geroosterde vis. Dit naar aanleiding van een tip van onze gids. Hier wordt de jury nu blij van, een heerlijke vis met rijst en groentes en verder geen toerist te bekennen. Toevallig komt de chauffeur ook binnenwandelen. We vragen hem of hij de airco al heeft laten maken. Volgens hem is er geen vloeistof voor de airco in Singkang te krijgen. Ik denk dat hij er niets aan heeft gedaan want als we bij het hotel komen staat de auto er nog precies zo als we hem hebben achter gelaten. Wat gaan we doen? Vlak bij het hotel vinden we een alternatief. Erna loopt naar een reisburo en vraagt hoeveel het kost een auto met goedwerkende airco naar Bira te huren. Blijkt goedkoper te zijn dan onze chauffeur. Er zit dan niets anders op dan onze chauffeur te ontslaan. Omdat mijn Indonesisch nog niet goed genoeg is voor een ontslaggesprek vertaalt Erna mijn verhaal. Twee reebruine ogen kijken verdrietig, maar hij kan er wel inkomen dat wij morgen niet nog 6 uur in de auto zonder airco willen zitten. Omdat we het wel sneu vinden geven we hem nog een paar centen extra. Jammer, dit was een chauffeur die fatsoenlijk rijdt.

De volgende dag gaan we verder naar Pantai Bira. Hier gaan we nog een paar dagen aan het strand zitten. Met de nieuwe chauffeur en auto met airco beginnen we aan de reis. Helaas werken de gordels niet meer, tja je kunt niet alles hebben. Deze chauffeur is er een van het vlotte doorrijden, 120 op een smal weggetje met regelmatig grote gaten in de weg is niet echt comfortabel. We raken af en toe met ons hoofd het dak. Gelukkig worden de wegen zo slecht dat het haast niet meer mogelijk is om harder dan 30 kilometer per uur te rijden. Zo komen we uiteindelijk in Bira aan. Dan moeten we nog een hotel zoeken. En dan blijkt dat de hotels er op internet beter uitzien dan in het echt. Uiteindelijk komen we in het Amatoa resort terecht. Wauw, wat een mooi uitzicht over de zee, een grote kamer met buiten op het terras een groot bed om te zonnen. Nadeel is dat het overpriced en niet zo super schoon is. We blijven hier eerst maar 2 nachten. Het is hier 's nachts prima sterren kijken. De melkweg is duidelijk te zien en zo af en toe komt er een vallende ster voorbij.

's Nachts wordt Erna wakker van gerammel aan de deur. Omdat Erna wel vaker inbrekers hoort die er niet zijn, zeg ik dat het vast de wind is. Even later hoor ik het ook en spring het bed uit en begin te schreeuwen. Het gerammel houdt op en gewapend met zaklantaarn gaan we naar buiten om te kijken of de inbreker nog aanwezig is. We kunnen hem niet vinden. Onze kamer ligt tegen de buitenmuur aan en als we weer binnen zijn horen we een ploffend geluid. Waarschijnlijk is de dader over de muur geklommen en gevlucht. Bij het onderzoek dat ik de volgende ochtend uitvoer constateer ik dat een grote bamboestok tegen de buiten muur is geplaatst, blijkbaar om over de muur te klimmen. Ook zie ik nog diverse plekken om je te verstoppen.

Het ontbijt hier is niet om over naar huis te schrijven. 1 plakje brood en 2 gebakken eieren. De Duitse eigenaar lijkt eerder op een zuinige Hollander, alweer een minpunt voor het hotel. We doen niet zoveel deze dag, we hangen de hele dag op het resort. Omdat het vanavond onze laatste avond hier is plannen we om naar Pulau Selayar te gaan. Een eiland hier zo'n 26 kilometer vandaan. Omdat we veel baggage hebben loop ik alvast naar de haven om te kijken of we nog vervoer moeten regelen naar de boot. Het is dik een kwartier lopen, niet te doen met 2 rugzakken en een doos van 25 kilogram dus. Op de terugweg loop ik nog door Bira om naar een ander hotel te kijken. Het is toch wel handiger om hier te blijven in plaats van nog een keer te verkassen en 2 extra reisdagen te hebben. Als ik het strand op loop zie ik een mooi gelegen hotel. Samen met Erna wordt deze 's avonds geïnspecteerd en goed bevonden. We sluiten de dag af met een drankje bij de locals op het strand.