Wacht tot het rode licht gedoofd is.....

Zaterdagmorgen in Prachuap en ja hoor alweer regen. Pas tegen 11.00 uur is het droog en kunnen we op stap. Omdat het donker weer is gaan we niet fietsen, maar wandelen we de boulevard af naar de Khao Chongrajo, een tempel boven op de heuvel aan de noordzijde van de stad. Onderweg zien we een nieuwerwetse vorm van de Phanom Rung, The Pillar. Als we bij de berg aankomen zien we hordes apen. We brengen alle spullen even in veiligheid en beginnen aan de 396 traptreden durende klim naar boven. Het krioelt hier van de apen, spelende, schooiende, ruziemakende beesten zijn het. Oppassen om niet op een aap te stappen, zodat we gebeten worden door die krengen. Er zou maar een hondsdolheid hebben en dan ben je in de aap gelogeerd. De inspanning is de moeite waard, het is een mooi uitzicht over de baai van Prachuap. Alleen jammer van het donkere weer. Eenmaal beneden lopen we naar de tempel tegenover de berg. In een langwerpige vijver zwemmen goudvissen en een bepaald soort waar ik de naam niet van weet. Ik weet wel dat ze heel lelijk zijn en een grote bek hebben. We kopen visvoer om de beestjes te voeren. Ze zwemmen naar het voer toe en gaan in gevecht.

Dan lopen we de stad door en belanden uiteindelijk op de markt. We kopen lokale koekjes en ondertussen zien we een bloemenkraam waar 3 vrouwen offers van bloemen aan het maken zijn. De kleuren van de kleding van de vrouwen zijn even vrolijk als de bloemen. Ze lachen ons toe en vragen geinteresseerd waar wij allemaal in Thailand zijn geweest. Met grote ogen kijken ze ons aan wanneer we vertellen waar we allemaal geweest zijn. Erna maakt een foto van hen en hun dag kan niet meer stuk. Na de markt gaan we een hapje eten bij een goed restaurant in tegenstelling tot gisterenavond. Noodles met seafood staat vandaag op ons menu. Dan gauw terug naar het hotel, wanr de lucht ziet er dreigend uit en uiteindelijk gaat het weer regenen. Voor ons een teken om het middagdutje te doen. Gelukkig is het na een aantal uren droog en kunnen we aan het avondeten beginnen in hetzelfde restaurant waar we 's middags hebben gegeten. Heerlijke Inktvis, kip met cashewnoten en gemengde groentes met rijst. Ik denk er over na om hier maar te blijven. Op de nightmarket koopt Erna een toetje in de vorm van een luchtig koekje met custardvulling. Als we terug lopen naar het hotel begint het weer licht te regenen....

Zondagmorgen, zon? Klopt dit wel? Gelukkige wel. We hebben gisteravond besloten om of met de nachttrein naar Nakhom si Thammerat of morgen overdag naar Surat Thani te gaan (beide plaatsen liggen in Zuidwest Thailand, alleen ligt Nakon 138 km ten zuiden van Surat Thani). Ik ga lopend naar het station om kaartjes te kopen, de zon brand nu al als een gek. Na een paar keer verkeerd gelopen te zijn kom ik er dan toch eindelijk. Helaas zijn de slaapcoupe's van de nachttrein al vol en zijn alleen maar 2e klas zitplaatsen. Ik zie onszelf niet 12 uur lang in de trein zitten. Dus gaan we morgen overdag naar Surat Thani. De terugweg gaat gelukkig sneller en als ik bij het guesthouse aankom, zie ik zo rood uit als een garnaal en kan ik weer droge kleren aantrekken.

Na het ontbijt lopen we de stad in om fietsen te huren en naar Ao Manao te gaan. We worden door een bromfietstaxichauffeur aangesproken in het Thais. Dit brommertje heeft een zijspan waar 4 personen in kunnen zitten en is 3 wielig. De chauffeur spreekt alleen maar Thais en we snappen elkaar niet. Even later zien we hem met toeristen rijden en gebaart hij ons te blijven wachten totdat hij zijn lading heeft afgeleverd. We lopen door en komen bij de fietsverhuurder en ja hoor, de taxi is daar alweer en we komen er weer niet uit. Erna regelt in gebarentaal dat hij ons morgen komt ophalen bij het hotel om ons naar het station te brengen. Zal dit wel goed komen? De fietsen hebben we zo geregeld en op alweer een kleuterfiets peddelen we naar Ao Manao, een baai ten zuiden van Prachuap Khiri Khan. Op 8 december 1941, tegelijk met de bombardementen op Pearl Harbor vielen de Japanners hier en op nog 6 andere plekken Thailand binnen. Nu ligt het strand op een militiare luchtbasis en wordt onderhouden en geexploiteerd door de luchtmacht. Om naar het strand te gaan moeten we de basis op en moet ik mijn naam registreren en met hoeveel personen we zijn en wat we gaan doen. Wij gaan naar het strand en na de formaliteiten peddelen we verder totdat..... Wat is dat nou? Een lichtsignaal en een slagboom en een bord met een opstijgend vliegtuig. We moeten de start en landingsbaan oversteken!!!!! "Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een vliegtuig aankomen." Jammer dat we hier niet mogen fotograferen. Het is een hele rare gewaarwording om de baan over te steken, zou je in Nederland onmogelijk kunnen doen. We fietsen door en komen bij het strand. We huren een paar stoelen en gaan hier een paar uurtjes zitten niksen, alleen een beetje van het uitzicht genieten van deze mooie baai. Overal om ons heen zitten Thaise families gezellig bijn elkaar te keuvelen en vooral te eten. De Thaise mensen houden echt van eten. Maar hopen dat het toerisme hier nog aan voorbij gaat en de verwestering achterwege blijft.

Als we de donkere wolken weer zien aankomen fietsen we terug, checken uit en komen weer aan in Prachuap. We fietsen door richting Ao Noi, een ander dorp maar de lucht betrekt alleen maar meer en we gaan terug om net op tijd te kunnen schuilen in het guesthouse voor de regen. Daarna fietsen we het dorp door, zien een kopie van onze Harry met het verschil dat deze een blanke vriendin heeft. De fietsen brengen we terug en Erna koopt kadootjes voor het thuisfront.
Daarna ishet tijd voor de siesta. Erna belt Supar, de hoteleigenaresse die we vorig jaar hebben leren kennen, en geeft door dat we morgen aankomen in Ao Khanom.

Als we 's avonds de stad ingaan om te eten komen we "kopie" Harry en vriendin weer tegen en groeten elkaar. Ze zitten bij ons in het guesthouse. Onderweg worden we aangesproken door een aangeschoten Oostenrijker. Hij nodigt ons uit voor een drankje bij hem aan het terras. Wij geven aan dat we eerst gaan eten en op de terugweg wel een drankje drinken. Vervolgens lopen we naar bij ons inmiddels bekende restaurant om daar vis, groentes en rijst te eten. Als we teruglopen dan hoop ik dat die Oostenrijker er niet meer zit. Helaas zit hij er nog, alleen nu met "Kopie" Harry en vriendin. De oostenrijker genaamd Gerry is nu bijna helemaal zat, herkent ons amper en herinnert zich ons toch en vraagt om aan te schuiven. "Kopie" Harry heet Toi en is Thai, zijn vriendin heet Stephanie. Het wordt gezellig alleen de Oostenrijker begin te raaskallen dat hij artiest is en alles zwart gaat schilderen. Dit herhaalt hij wel 80 keer en Toi, Stephanie, Erna en ik besluiten om op te stappen en binnen in het café te gaan zitten. Gerry scheldt ons uit en stapt uiteindelijk ladderzat op de motor. Wij drinken nog wat samen en het blijkt dat Toi en Stephanie elkaar 17 jaar geleden elkaar voor het eerst ontmoet hebben op Koh Phangan, waar Toi een cafe had. Hij leeft in Thailand en zij woont in Hamburg. Nu hebben ze al een aantal jaren een relatie en Stephanie komt nu Toi ophalen om zodat hij eerst 3 maaanden in Duitsland gaat verblijven en te bekijken of hij daar kan aarden. Wie weet zien we elkaar nog in Nederland of Duitsland. We maken foto's en wisselen adressen uit. Daarna is het tijd voor de nachtrust, want morgen moeten we weer een aantal uren treinen.

Bedankt voor de leuke reacties, wij kijken er altijd naar uit. Het blijft leuk te weten dat er mensen ons blijven volgen. Nogmaals bedankt.

Groeten vanuit Prachuap,
Erna en René