Niets doen verveelt niet
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René en Erna
12 September 2010 | Thailand, Surat Thani
Zoals gewoonlijk zitten we weer aan het vette ontbijt. Nu is dat hier niet zo'n makkie. De vogel waarvan Erna in het vorige verslag de foto heeft geplaatst valt ons lastig. Het beest zit ons gewoon weg te kijken. Het liefst gaat hij op ons bord zitten. Zo krijgen we onverwacht veel lichaamsbeweging bij het wegjagen van het beest. Na het ontbijt werken we keurig het dagboek bij en plaatsen dit op het internet. Vanwege een technisch probleem waren de foto's niet geplaatst. Alle foto's zijn nu alsnog geplaatst.
Dan lopen we het strand op, er is helemaal niemand. 1,5 kilometer strand helemaal voor ons zelf. We hangen een tijdje op het strand rond en gaan dan weer verder zitten niksen bij het huisje. De lunch wordt weer verstoord de vogel. Later in de middag begint het flink te regenen. Voor ons het sein om weer siesta te houden.
's Avonds eten we vis in zoetzure saus, groene curry met kip en gemengde groentes met rijst. De transsexueel genaamd Mary bedient ons weer. We maken grapjes met elkaar en ondertussen vertelt hij dat zij dik is geweest. Voor we het weten zien we de zwart behaarde buik met een enorme navelpiercing. Nu wordt alles helemaal duidelijk, gewoon een travestiet. Na het eten hangen we met het personeel aan de bar. Mary zingt een liedje uit de film Titanic en wordt door de andere personeelsleden voor de gek gehouden. Als Supar weer in het hotel komt belooft ze ons weg te brengen naar Khanom. Wij willen naar Nakhon Si Thammarat en de bus vertrekt vanuit Khanom. Nakhon is een stadje 95 km ten zuiden van Khanom, waar hele mooie tempels staan. Nakhon staat ook bekend om de schaduwpoppenspel. Ondertussen is er een Duits stel in het hotel gekomen, Kristoff en Marina. We raken met elkaar aan de praat en blijven tot na sluitingstijd hangen. We wisselen visitekaartjes uit en zo hebben we weer een adresje in het Zwarte Woud.
De volgende dag bij het ontbijt is de vogel gelukkig afwezig. Supar loopt alweer rond en roept "Ten o'clock i pick you up." Rond 10 uur is ze in geen velden of wegen te bekennen. Als we de receptie laten bellen zien we Ying van de overkant aankomen. Moeders was het weer vergeten en zij brengt ons nu naar de bus. Als we in Khanom aankomen en de kaartjes willen kopen komen we erachter dat de bus pas om 11.30 gaat, er anderhalf uur over doet en dat de laatste bus terug al om 16.30 gaat. Reden voor ons om in Khanom te blijven. Het plaatsje stelt niet veel voor, maar de mensen zijn super vriendelijk. Elke keer moet Erna maar weer uitleggen dat ze geen Thaise is. Maar met al deze lieve mensen is dat geen probleem. Soms houden ze haar hand vast en vragen ze honderduit waar we vandaan komen.
We komen Kristoff en Marina weer tegen, zij vertrekken naar Nakhon Si Thammarat om naar Bangkok te vliegen. We eten een noodlesoep en ook hier worden we weer vriendelijk aangesproken.. Dan houden wij het voor gezien en gaan terug lopen naar het hotel. Zeven kilometers lopen onder de brandende zon langs de hoofdweg. Onderweg komen we allemaal weer vriendelijk lachende mensen tegen en vragen waar we naar toe gaan. Toch wel vreemd zo'n Thaise met een farang lopend langs de weg. Onderweg zien we mooie huizen tussen de palmbomen staan. Mischien is dit wel wat voor ons? Moe maar voldaan komen we in ons huisje aan en constateren dat we net op tijd binnen zijn. Het begint namelijk weer te regenen. Het toch nog niet zo erg om niet naar Nakhon te zijn gegaan.
Na de siesta is het weer tijd om te eten. Nu het weekend is zijn er meer mensen in het hotel. Er is net een groep van 50 Thaise toeristen aangekomen. Ze zitten gezellig te eten en pimpelen er rustig op los. De flessen whiskey vliegen erdoor. Tot groot vermaak is er vanavond ook karaoke. De treurige Thiase liedjes, de stemmen als een kat of een valse kraai, het maakt de boel er niet vrolijker op. Tot groot plezier gaat Mary (inmiddels tot Hairy Mary gedoopt) weer het liedje van de film Titanic zingen en dan komt de stemming er in. Ze krijgt meteen een biljet van 100 baht in de handen geduwd. Is het omdat men haar goed vind zingen of wil men haar zo spoedig mogelijk van het podium af hebben? Een groep dames staat op het podium en is niet meer weg te slaan.
Vandaag spelen we het eerste potje Yahtzee van de vakantie. Uiteraard win ik deze weer. Ondertussen schuift Supar aan bij ons en vertelt het een en ander over het hotel. Wij zijn nieuwsgierig hoe zij dit hier allemaal is begonnen. 17 jaar geleden is ze gestart met de bungalows verhuren, helemaal vanuit het niets. Zij komt uit een arme familie, haar ouders werkten op het land. Tien jaar later heeft ze geld genoeg verdiend en laat tegenover de bungalows een gigantisch hotel bouwen. Toen dit af was kwamen de klanten niet en dreigde ze failiet te gaan. Toen is ze land gaan kopen en verkopen en zo heeft ze het overleefd. Dochter Ying werkt inmiddels in het bedrijf als managing director, de ene zoon heeft ook een resort en de andere zoon is momenteel een resort aan het bouwen in Hat Nai Phlao. Een beetje familie van der Valk-achtig. Later op de avond gaan we terug naar ons huisje, het kattegejank van de karaoke wordt slechts af en toe door het geblaf van de honden overtroffen.
De volgende dag is er een ontbijtbuffet. Wij zijn er rond 9.00 en zijn de laatsten die het ochtendmaal nog moeten verorberen. Zelfs de Thaise feestvierders zijn al wakker (of ze hebben een kater en het ontbijt kan er niet meer bij in). De vogel toont wat meer respect zodat we wat rustiger kunnen eten. We boeken ons hotel voor de volgende dag in Surat Thani. Want maandag vliegen we vroeg naar Bangkok om daar nog 4 nachten te blijven. Het weer valt vandaag een beetje tegen en een verkoudheid begint mij parten te spelen. Een reden om zoals gewoonlijk niets te doen. De lunch nemen we bij een ander restaurantje in de buurt en dan is het weer tijd voor het grote niets. Tegen zonsondergang wandelen we over het strand en kijken we naar Koh Samui. Het laatste avondmaal bestaat uit curry, gemengde groentes, zeevruchten in zoetzure saus met rijst. We gaan vroeg terug naar ons huisje.
Zondag, tijd om te vertrekken naar Surat Thani. Supar is alweer op pad en die zien we dus niet meer. We rekenen af en dan komt Ying er aan lopen. Ze belt haar moeder op en Erna spreekt nog even met haar. Omdat Supar niet zo goed engels spreekt, geeft Erna de telefoon terug aan Ying. Dan krijgen we te horen dat we niets hoeven te betalen voor de overnachtingen en krijgen we het geld weer terug in de handen gedrukt. Dit kan toch niet? Dus wel, ze willen geen geld van ons. Want als we naar Nederland komen en bij jullie blijven betalen wij ook niets. Oké, heel erg hartelijk bedankt! Ying brengt ons naar de bus, eerst bij het verkeerde busstation maar dit wordt zo weer gecorrigeerd. Het busje staat al klaar en we rijden meteen weg. Een uurtje later zijn we in Surat Thani op het busstation. We zijn op onze qui vive want het gajes van oplichters loopt al weer rond. Dezelfde jongen die ons vorige week te dure buskaartjes wou verkopen probeert ons nu naar een goedkoop hotel te krijgen. Helaas, alles is geregeld. Het eerste beste busje stopt en de chauffeur vraagt waar we naar toe moeten. Naar de Diamond Plaza hotel, zeggen we. Dat is dan 60 Baht. Wij slaan steil achterover want dit is de eerste chauffeur die ons niet bij de poot neemt. Ook rijdt deze man normaal zodat de we nu eens niet met de billen samengeknepen achter in de bak hoeven te zitten.
Het hotel ziet er keurig uit. We dumpen de spullen en gaan naar de Tesco (groot supermarkt met alles erop en eraan) toe om te eten en wat boodschappen te doen. Het is een drukte van jewelste, dit zijn we na 5 dagen rust niet meer gewend. Later in de middag rusten we uit om ons voor te bereiden op de vlucht terug naar Bangkok. Morgen om 5.30 opstaan, maar dan zijn we wel vroeg in Bangkok. We hebben totaal geen zin om Naar Bangkok te gaan, we reizen het liefst nog een paar weken verder.
Groetjes uit het drukke Surat Thani,
Erna en René
Dan lopen we het strand op, er is helemaal niemand. 1,5 kilometer strand helemaal voor ons zelf. We hangen een tijdje op het strand rond en gaan dan weer verder zitten niksen bij het huisje. De lunch wordt weer verstoord de vogel. Later in de middag begint het flink te regenen. Voor ons het sein om weer siesta te houden.
's Avonds eten we vis in zoetzure saus, groene curry met kip en gemengde groentes met rijst. De transsexueel genaamd Mary bedient ons weer. We maken grapjes met elkaar en ondertussen vertelt hij dat zij dik is geweest. Voor we het weten zien we de zwart behaarde buik met een enorme navelpiercing. Nu wordt alles helemaal duidelijk, gewoon een travestiet. Na het eten hangen we met het personeel aan de bar. Mary zingt een liedje uit de film Titanic en wordt door de andere personeelsleden voor de gek gehouden. Als Supar weer in het hotel komt belooft ze ons weg te brengen naar Khanom. Wij willen naar Nakhon Si Thammarat en de bus vertrekt vanuit Khanom. Nakhon is een stadje 95 km ten zuiden van Khanom, waar hele mooie tempels staan. Nakhon staat ook bekend om de schaduwpoppenspel. Ondertussen is er een Duits stel in het hotel gekomen, Kristoff en Marina. We raken met elkaar aan de praat en blijven tot na sluitingstijd hangen. We wisselen visitekaartjes uit en zo hebben we weer een adresje in het Zwarte Woud.
De volgende dag bij het ontbijt is de vogel gelukkig afwezig. Supar loopt alweer rond en roept "Ten o'clock i pick you up." Rond 10 uur is ze in geen velden of wegen te bekennen. Als we de receptie laten bellen zien we Ying van de overkant aankomen. Moeders was het weer vergeten en zij brengt ons nu naar de bus. Als we in Khanom aankomen en de kaartjes willen kopen komen we erachter dat de bus pas om 11.30 gaat, er anderhalf uur over doet en dat de laatste bus terug al om 16.30 gaat. Reden voor ons om in Khanom te blijven. Het plaatsje stelt niet veel voor, maar de mensen zijn super vriendelijk. Elke keer moet Erna maar weer uitleggen dat ze geen Thaise is. Maar met al deze lieve mensen is dat geen probleem. Soms houden ze haar hand vast en vragen ze honderduit waar we vandaan komen.
We komen Kristoff en Marina weer tegen, zij vertrekken naar Nakhon Si Thammarat om naar Bangkok te vliegen. We eten een noodlesoep en ook hier worden we weer vriendelijk aangesproken.. Dan houden wij het voor gezien en gaan terug lopen naar het hotel. Zeven kilometers lopen onder de brandende zon langs de hoofdweg. Onderweg komen we allemaal weer vriendelijk lachende mensen tegen en vragen waar we naar toe gaan. Toch wel vreemd zo'n Thaise met een farang lopend langs de weg. Onderweg zien we mooie huizen tussen de palmbomen staan. Mischien is dit wel wat voor ons? Moe maar voldaan komen we in ons huisje aan en constateren dat we net op tijd binnen zijn. Het begint namelijk weer te regenen. Het toch nog niet zo erg om niet naar Nakhon te zijn gegaan.
Na de siesta is het weer tijd om te eten. Nu het weekend is zijn er meer mensen in het hotel. Er is net een groep van 50 Thaise toeristen aangekomen. Ze zitten gezellig te eten en pimpelen er rustig op los. De flessen whiskey vliegen erdoor. Tot groot vermaak is er vanavond ook karaoke. De treurige Thiase liedjes, de stemmen als een kat of een valse kraai, het maakt de boel er niet vrolijker op. Tot groot plezier gaat Mary (inmiddels tot Hairy Mary gedoopt) weer het liedje van de film Titanic zingen en dan komt de stemming er in. Ze krijgt meteen een biljet van 100 baht in de handen geduwd. Is het omdat men haar goed vind zingen of wil men haar zo spoedig mogelijk van het podium af hebben? Een groep dames staat op het podium en is niet meer weg te slaan.
Vandaag spelen we het eerste potje Yahtzee van de vakantie. Uiteraard win ik deze weer. Ondertussen schuift Supar aan bij ons en vertelt het een en ander over het hotel. Wij zijn nieuwsgierig hoe zij dit hier allemaal is begonnen. 17 jaar geleden is ze gestart met de bungalows verhuren, helemaal vanuit het niets. Zij komt uit een arme familie, haar ouders werkten op het land. Tien jaar later heeft ze geld genoeg verdiend en laat tegenover de bungalows een gigantisch hotel bouwen. Toen dit af was kwamen de klanten niet en dreigde ze failiet te gaan. Toen is ze land gaan kopen en verkopen en zo heeft ze het overleefd. Dochter Ying werkt inmiddels in het bedrijf als managing director, de ene zoon heeft ook een resort en de andere zoon is momenteel een resort aan het bouwen in Hat Nai Phlao. Een beetje familie van der Valk-achtig. Later op de avond gaan we terug naar ons huisje, het kattegejank van de karaoke wordt slechts af en toe door het geblaf van de honden overtroffen.
De volgende dag is er een ontbijtbuffet. Wij zijn er rond 9.00 en zijn de laatsten die het ochtendmaal nog moeten verorberen. Zelfs de Thaise feestvierders zijn al wakker (of ze hebben een kater en het ontbijt kan er niet meer bij in). De vogel toont wat meer respect zodat we wat rustiger kunnen eten. We boeken ons hotel voor de volgende dag in Surat Thani. Want maandag vliegen we vroeg naar Bangkok om daar nog 4 nachten te blijven. Het weer valt vandaag een beetje tegen en een verkoudheid begint mij parten te spelen. Een reden om zoals gewoonlijk niets te doen. De lunch nemen we bij een ander restaurantje in de buurt en dan is het weer tijd voor het grote niets. Tegen zonsondergang wandelen we over het strand en kijken we naar Koh Samui. Het laatste avondmaal bestaat uit curry, gemengde groentes, zeevruchten in zoetzure saus met rijst. We gaan vroeg terug naar ons huisje.
Zondag, tijd om te vertrekken naar Surat Thani. Supar is alweer op pad en die zien we dus niet meer. We rekenen af en dan komt Ying er aan lopen. Ze belt haar moeder op en Erna spreekt nog even met haar. Omdat Supar niet zo goed engels spreekt, geeft Erna de telefoon terug aan Ying. Dan krijgen we te horen dat we niets hoeven te betalen voor de overnachtingen en krijgen we het geld weer terug in de handen gedrukt. Dit kan toch niet? Dus wel, ze willen geen geld van ons. Want als we naar Nederland komen en bij jullie blijven betalen wij ook niets. Oké, heel erg hartelijk bedankt! Ying brengt ons naar de bus, eerst bij het verkeerde busstation maar dit wordt zo weer gecorrigeerd. Het busje staat al klaar en we rijden meteen weg. Een uurtje later zijn we in Surat Thani op het busstation. We zijn op onze qui vive want het gajes van oplichters loopt al weer rond. Dezelfde jongen die ons vorige week te dure buskaartjes wou verkopen probeert ons nu naar een goedkoop hotel te krijgen. Helaas, alles is geregeld. Het eerste beste busje stopt en de chauffeur vraagt waar we naar toe moeten. Naar de Diamond Plaza hotel, zeggen we. Dat is dan 60 Baht. Wij slaan steil achterover want dit is de eerste chauffeur die ons niet bij de poot neemt. Ook rijdt deze man normaal zodat de we nu eens niet met de billen samengeknepen achter in de bak hoeven te zitten.
Het hotel ziet er keurig uit. We dumpen de spullen en gaan naar de Tesco (groot supermarkt met alles erop en eraan) toe om te eten en wat boodschappen te doen. Het is een drukte van jewelste, dit zijn we na 5 dagen rust niet meer gewend. Later in de middag rusten we uit om ons voor te bereiden op de vlucht terug naar Bangkok. Morgen om 5.30 opstaan, maar dan zijn we wel vroeg in Bangkok. We hebben totaal geen zin om Naar Bangkok te gaan, we reizen het liefst nog een paar weken verder.
Groetjes uit het drukke Surat Thani,
Erna en René
-
12 September 2010 - 16:57
Pa En Ma:
Zo te lezen, zijn jullie lekker uitgerust, zodat jullie er straks weer flink tegen aankunnen.
Op dit moment liggen jullie vast al op één oor, want jullie moeten morgen weer vroeg uit de veren!
We genieten iedere keer van jullie reisverslag en foto's. Prachtig!!
We wensen jullie nog een paar fijne dagen in Bangkok.
Veel liefs en groetjes,
Pa en Ma. -
12 September 2010 - 18:04
Jeannette:
Ha lieve mensen, wat een supar geluksvogels zijn jullie, niets betalen. Ik heb de vorige verslag gemist, ben net thuis maar ga het ff lezen. Geniet ze nog maar, hier is het maar niets vw het weer betreft, dagdag. -
12 September 2010 - 18:06
Jeannette:
Niets emist hoor, ik dacht van wel. -
12 September 2010 - 19:57
Rika Tuhehay:
heyyy,,, lieve mensen .niet te veel eten he! -
13 September 2010 - 10:46
Ollop:
Hee Eurni en René fijn dat we weer mogen genieten van jullie reisverslag. Foto's zien er weer mooi uit.
cjum manis -
13 September 2010 - 22:36
Jerry:
Het gaat jullie goed!
Hebben jullie ook nog geen behoefte voor een piercing dan?
Zo te zien vermaken jullie het best. Op naar de volgende beleving!
Kusjes en greeeeeeeeeez
NARADI JAJE -
14 September 2010 - 14:17
Bens & Paulus:
Yo, Schitterende verhalen en foto´s en hopen echt dat we de volgende keer met jullie mee mogen om dit stukje ongerepte natuur te zien en als fotovulling. ahaieeee.. Veel plezier nog -
14 September 2010 - 15:25
Pa En Ma:
Nog een paar dagen, dus nog even genieten.....
Groetjes vanuit een regenachtig Emmen.
-
14 September 2010 - 17:37
Elias&Costa:
Zo te lezen hebben jullie het weer prima voor elkaar GRATIS???????? -
14 September 2010 - 17:39
Elias&Costa:
Verkeerde knopje gedrukt hahaha was nog niet klaar met mijn verhaal minta ampon ik en computers,hiihihihi!!! Maar in ieder geval geweldige verhaal weer Rene, complimentjes. Maar die Hairy heeft tietjes ja!!!!!! En ze ziet er net als een meid uit. Maar ja lieve mensen geniet nog paar daagjes en have fun.
Dikke kus poloh -
14 September 2010 - 20:01
Mims:
Ben net terug van vergadering. Hebben we Nanaku geregeld als welkom thuis comite, hebben ze een dubbele boeking, dus gaat het niet door!! Het moet niet gekker worden.. en dan die regen de hele dag door, daar word je ook niet vrolijk van. Morgen heb ik mijn presentatie (je weet wel). Heb er na de sessie met jou nauwelijks nog naar omgekeken, ik zie wel, ik praat het stuk wel aan elkaar en ... zegen de greep. Vandaag pasteitjes gemaakt, smaakt heerlijk al zeg ik t zelf! Jaynoa (sorry mijn naam is corry -dat is haar nieuwste stopwoord-) heeft me geholpen door het deeg bijna te verpesten maar dat mag de pret niet drukken. Ok dat was het weer. See you in Holland!
Mims
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
